JOÁN SERVANDO [B 1075 / V 665]
De quant'hoj'eu
no mundo temía d'infançón, que non ha sén, del avén, ca lhi pedí os panos
que tragía, e disse-m'el o que teve por ben: ca os quería trager a seu
sén e, pois, na cima, que mi os non daría.
E, pois-lo vi nos panos
perfiado, entón puinhei máis en lhos pedir; e disse-m'el: «Muito foi én
pagado, ide-vos alhur, e quando vos ar vir, querrei os panos ante vós
cobrir, que sejades deles ben segurado».
E por én seerei ja sempre do
seu lado, per como m'ele os panos mandou, u me partía del,
desconfortado; foi-me chamar, e des u me chamou: «Joán Servando, pero
m'assí'stou, non vos darei os panos a meu grado».
JOÁN SOÁIREZ
SOMESSO [B 104]
Hogan', en Muimenta, disse Don Martín Gil: «Viv'en
mui gran tormenta Dona Orrac'Abril, per como
a quer casar seu pai; e, a quen lho
ëmenta, cedo moira no
Sil e ar ela, se se con Chora vai».
E
disse en Muimenta en como vos direi: «Ela viv'en tormenta, segundo o eu
sei, per como a quer casar seu
pai; e, a quen lho
ëmenta, cedo o mate
el-Rei e ar ela, se se con Chora
vai».
El disse en Muimenta, assí me venha ben: «Viv'en tan gran
tormenta que quer perder o sén, per como a
quer casar seu pai; e, a quen lho
ëmenta, cedo moira por
én e ar ela, se se con Chora
vai».
JOÁN SOÁREZ COELHO [V 1013]
Joán Fernández, o mund'é
torvado e, de pran, cuidamos que quer fiir: veemo-lo Emperador
levantado contra Roma e Tartaros viir, e ar veemos aquí don pedir Joán
Fernández, o mouro cruzado.
E sempre esto foi profetizado par dez e
cinque sinais da fin: seer o mundo assí como é mizcrado e ar torná-s'o
mouro pelegrín. Joán Fernández, creed'est'a mí, que soo home mui ben
leterado.
E se non foss'o Antecristo nado, non averría esto que
avén: nen fiara o senhor no malado nen o malado eno senhor ren, nen ar
iría a Jerusalén Joán Fernández, o non bautiçado.
JOÁN SOÁREZ
COELHO [V 1016]
María do Grave, grav'é de saber por que vos chaman
María do Grave, ca vós non sodes grave de foder, e pero sodes de foder mui
grave; e quer', en gran conhocença, dizer: sen leterad'ou trobador
seer, non pod'homen departir este "grave".
Mais eu sei ben trobar e
ben leer e quer'assí departir este "grave": vós non sodes grav'en pedir
haver, por vosso con', e vós sodes grave, a quen vos fode muito, de
foder; e por aquesto se dev'entender por que vos chaman María do
Grave.
E pois vos assí departí este "grave", tenho-m'end'ora por máis
trobador; e ben vos juro, par Nostro Senhor, que nunca eu achei molher tan
grave com'é María (e ja o provei) do Grave; nunca pois molher achei que
a mí fosse de foder tan grave.
JOÁN SOÁREZ COELHO [V
1017]
Luzía Sánchez, jazedes en gran falha comigo, que non fodo máis
nemigalha düa vez; e, pois fodo, se Deus mi valha, fiqu'end'afrontado ben
por tercer día. Par Deus, Luzía Sánchez, Dona
Luzía, se eu foder-vos podesse,
foder-vos-ía.
Vejo-vos jazer migo muit'agravada, Luzía Sánchez, porque
non fodo nada; mais, se eu vos per i houvesse pagada, pois eu foder non
possso, peer-vos-ía. Par Deus, Luzía Sánchez,
Dona Luzía, se eu foder-vos podesse,
foder-vos-ía.
Deu-mi o Demo esta pissuça cativa, que ja non pode sol
cospir a saíva e, de pran, semelha máis morta ca viva, e, se lh'ardess'a
casa, non s'ergería. Par Deus, Luzía Sánchez,
Dona Luzía, se eu foder-vos podesse,
foder-vos-ía.
Deitaron-vos comigo os meus pecados; cuidades de mí
preitos tan desguisados, cuidades dos colhões, que tragu'inchados, ca o
son con foder e con maloutía. Par Deus, Luzía
Sánchez, Dona Luzía, se eu foder-vos podesse,
foder-vos-ía.
JOÁN SOÁREZ COELHO [V 1019]
Bon casament'é (pero
sen gramilho ena porta, de ferr') üa tendeira; e direi-vos com'e de qual
maneira: pera ricome, que non pod'haver filho nen filha, podé-l'-á
fazer con aquela que faz cada mes filho.
E de min vos dig', assí ben
me venha, se ricome foss'e
grand'alg'houvesse ......................................................................... a
quen leixar meu haver e mia herdade, eu casaría, dig'a Deus verdade, con
aquela que cada mes emprenha.
E ben sería meu mal e meu dano, per boa
fe, e mia meos-ventura e meu pecado grave sen mesura, pois que eu con atal
molher casasse, se üa vez de min non emprenhasse, pois emprenha doze vezes
no ano.
JOÁN SOÁREZ DE PAVIA [B 1330bis / V 937]
Ora faz
host'o senhor de Navarra, pois en Proenç'ést'el-Rei d'Aragón; non lh'han
medo de pico nen de marra Tarraçona, pero vezinhos son; nen han medo de
lhis poer boçón e riir-s'han muit'Endurra e Darra; mais, se Deus traj'o
senhor de Monçón, ben mi cuid'eu que a cunca lhis varra.
Se lh'o bon
Rei varré-la escudela que de Pamplona oístes nomear, mal ficará
aquest'outr'en Todela, que al non ha a que olhos alçar: ca verrá i o bon
Rei sejornar e destruír ata burgo d'Estela: e veredes Navarros
lazerar e o senhor que os todos caudela.
Quand'el-Rei sal de Todela,
estrëa ele sa host'e todo seu poder; ben sofren i de trabalh'e de
pëa, ca van a furt'e tornan-s'en correr; guarda-s'el-Rei, come de bon
saber, que o non filhe luz en terra alhëa, e onde sal, i s'ar torn'a
jazer ao jantar ou senón aa cëa.
JOÁN VÁSQUIZ DE TALAVEIRA [B
1545]
Direi-vos ora que oí dizer de María Leve, assí haja ben, pola
manceba, que se desavén dela; e, pois lh'alí non quer
viver, ena Moeda Velha vai
morar Dona María Leve, a seu pesar;
Ca
atal dona com'ela guarir non pod'alí, se manceba non ha; e vedes que oí,
amigos, ja: que, pois que se lh'a manceba quer
ir, ena Moeda Velha vai
morar Dona María Leve, a seu pesar;
Ca
diz que morara alí mal, ai!, poi-la manceba sigo non houver, e contra San
Martinho morar quer; pola manceba que xi lh'ora
vai, ena Moeda Velha vai
morar Dona María Leve, a seu pesar;
Ca
non pod'a manceba escusar, se na Moeda Velha non morar.
JOÁN
VÁSQUIZ DE TALAVEIRA [B 1546]
O que veer quiser, ai, cavaleiro, María
Pérez, leve algun dinheiro; senón, non poderá i
adubar prol.
Quena veer quiser ao serão, María Pérez, lev'algu'en sa
mão; senón, non poderá i adubar
prol.
Tod'home que a ir queira veer suso, María Pérez, lev'algo de
juso; senón, non poderá i adubar
prol.
JOÁN VÁSQUIZ DE TALAVEIRA [B 1548]
María Leve, u se
maenfestava, direi-vos ora o que
confessava: "Sõo velh', ai, capelán!
Non
sei hoj'eu máis pecado, burgesa de min; mais vede-lo que mi máis
pesa: Sõo velh', ai, capelán!
Sempr'eu
pequei i, des que fui foduda; pero direi-vos o per que
perduda: Sõo velha', ai,
capelán!"
JOÁN VELHO DE PEDROGÁEZ [B 1609]
Con gran coita,
rogar que m'ajudasse a üa dona fui eu noutro día sobre feito düa
capelanía; e disso-m'ela que me non coitasse: «Ja sobre min filhei o
capelán, e, poi-lo sobre min filhei, de pran mal faría, se o non
ajudasse».
E dixi-lh'eu: «Mui gran fiúza tenho, pois que én vós
filhastes o seu feito, de dardes cima a todo seu preito». E diss'ela: «Eu
de tal logar venho, que, poi-lo capelán, per bõa fe, sobre min filh', e
seu feit'en min é, ajudá-l'-hei, poi-lo sobre min tenho».
E
dixi-lh'eu: «Que vós do vosso filho prazer vejades, que vós me ajudedes o
capelán que vós mester havedes». E diz ela: «Per vós me maravilho: que
havedes?, ca, poi-lo eu filhei ja sobre min, verdade vos
direi: ajudá-l'-hei, poi-lo sobre min filho».
E dixi-lh'eu: «Non
queirades seu dano do capelán, nen perca ren per mingua en sa ajuda, e
poede lingua». E diss'ela: «Farei-o sen engano, ca ja en min meteu do seu
i ben; e, pois que todo assí en min ten, se o non ajudar, farei meu
dano;
Ca non quer'end'eu outr'escarmentar que me dé do seu, polo
ajudar, quand'hei mengua da cousa que non tenho».
LOPO LÍAS [B
1339 / V 946]
Tercer día ante Natal, o infançón lhi foi
dar un brial a mia senhor
bela; e ao zevrón renge-lh'a
sela, e un brial a mia senhor
bela, e ao zevrón renge-lh'a sela.
Sei
eu un tal cavaleiro, que lhi talhou en
janeiro un brial a mia senhor
bela; e ao zevrón renge-lh'a
sela, e un brial a mia senhor
bela, e ao zevrón renge-lh'a
sela.
Filhou-lh'o manto caente e talhou-lhe en
Benavente un brial a mia senhor
bela; e ao zevrón renge-lh'a
sela, e un brial a mia senhor
bela, e ao zevrón renge-lh'a
sela.
LOPO LÍAS [B 1342 / V 949]
En este son de
negrada, farei un cantar düa sela canterlada, liada mui mal; esté a
sela pagada, e direi do brial: «Todos
colhón, colhón, colhón con aquel brial de
Sevilha, que aduss'o
infançón aquí, por maravilha».
En este
son de negrada, un cantar farei düa sela canterlada, que vi
ant'el-Rei; esté a sela pagada, e do brial
direi: «Todos colhón, colhón,
colhón con aquel brial de
Sevilha, que aduss'o
infançón aquí, por maravilha».
Logo fui
maravilhado pelo ascarí, e assí fui espantado polo socerí; vi end'o
brial talhado e dixi-lh'eu assí: «Todos
colhón, colhón, colhón con aquel brial de
Sevilha, que aduss'o
infançón aquí, por maravilha».
LOPO
LÍAS [B 1343 / V 950]
Desto son os zevrões de ventura
minguada: ergen-se nos arções da sela canterlada, e dand'os
nadigões; e diss'a ben talhada: «Maa sela
tragedes, por que a non
cosedes? Maa sela
levades, por que a non atades?».
Desto
son os zevrões de ventura falida: ergen-se nos arções da sela come
podrida, e dand'os nadigões; e disse-lh'a
velida: «Maa sela
tragedes, por que a non
cosedes? Maa sela
levades, por que a non
atades?».
Direi-vos que del ouço: en día de sa voda, ao lançar do
touço, da sela rengelhosa, feriu de cu a bouço e disse-lh'a
fermosa: «Maa sela
tragedes, por que a non
cosedes? Maa sela
levades, por que a non
atades?».
LOPO LÍAS [B 1351 / V 958]
A dona fremosa de
Soveral ha de mí dinheiros per preit'atal que veess'a mí, u non
houvess'al, un día talhado a cas de Don
Corral; e é
perjurada, ca non fez en
nada e baratou
mal, ca desta
vegada será
penhorad'a que dobr'o sinal.
Se m'ela
crever, cuido-m'eu, dar-lh'-hei o melhor conselho que hoj'eu sei: dé-mi
meu haver e gracir-lho-hei; se mi o non der,
penhorá-la-hei: ca mi o ten
forçado, do
corp'alongado, non lho
sofrerei; mais, polo meu
grado, dar-mi-á ben
dobrad'o sinal que lh'eu
dei.
LOURENÇO [V 1033]
Pedr'Amigo dúas sobervias faz ao
trobar e queixa-se muit'én o trobar, aquesto sei eu mui ben: ca diz que
lhi faze de mal assaz, con seus cantares vai-o escarnir; ar diz que o
leix'eu, que sei seguir o trobar e todo quant'en el jaz.
E aquestas
sobervias dúas son, que Pedr'Amigo en trobar vai fazer: ena üa vai-o
escarnecer con seus cantares, sempre en seu son, ena outra vai a min
desloar: desto se queixa mui mal o trobar ca ten comigo én toda
razón.
Mais dizede: por que lho sofrerei a Pedr'Amigo, se me mal
disser de meus mesteres, poi-los ben fezer, e o trobar de mí ja
partirei? Se el sen-conhocer per ficará do que me diz, quen-quer
veerá que faço ben est'a que me filhei.
MARTÍN ANES MARINHO [B
1621 / V 1154]
Ena primeira rúa que cheguemos, guarnir-nos-á Don Foán
mui ben dun pan'estranho que todos sabemos, düa gualdrapa perrexil que
ten; e as calças serán de melhor pano: feitas serán de névoa
d'antano; e nós de chufas guarnidos seremos.
E prometeu-m'el üa bõa
capa, ca non destas maas feitas de luito, mais outra bõa, feita de
gualdrapa, cintada, e de non pouco nen muito; e üa pena, non destas
mizcradas, mais outra bõa, de chufas paradas; ja m'eu d'aquí non irei sen
a capa.
Viste-lo potro coor de mentira, que mi antano prometeu en
janeiro, que nunca home melhor aquí vira? Criado foi en Castro
Mentireiro. E prometeu-m'üas armas entón, non destas maas feitas de
León, máis melhores, d'Outeir'en Freixeeiro.
Con grande lavor mi deu a
loriga, e toda era de chufas viada; e, como quer que vos end'eu al
diga, nunca mi a home viu na pousada; e atán cravelada de mensonha e
tan lev'era, que ben de Coronha a tragería aquí üa formiga.
E
prometeu-m'üa arma preçada, como dizen os que a conhoceron; "gualdrapa
fariz" havía nom'a espada, de mouros foi, non sei u x'a perderon; e
perponto mi prometeu logu'i de nevoeiro, e eu lho recebí, que me pagass',
a seu poder, de nada.
|